Wojenne tajemnice - WARSZAWA i OKOLICE

trzydziestka

Moze nie jest to ciekawa opowiesc, raczej sentymentalna i pelna smutnej ckliwosci, niemniej dla takich ludzi, jak Stenko, byc moze budzaca jakies wspomnienie. Znaleziona w jednym z numerow Stolicy z 1960 roku.

Byla to sympatyczna postac staruszka, w czarnych okularach, z siwymi staropolskimi wasami, przewyzszajacego wzrostem niewiele swa wilonczele. Znala go Warszawa, a juz doskonale mieszkancy Powisla, gdzie przy ulicy Karowej, tuz przy drewnianych schodkach, siedzial na skladanym krzeselku i grywal. a rok za rokiem uplywal...
Antoni Ul, tak sie zwal ten uliczny grajek; mial lat 68 , gdy mnie zaciekawil.
- Piecdziesiat lat temu z okladem...juz dobrze muzykowalem... - opowiadal z pelnym przekonaniem pan Antoni - nieobcy byl mi fortepian...ani skrzypce...grywalem kiedys w zespolach...dawne to juz dzieje..., a nawet w kosciolach...chocbylem niewidomy.
Opowidajac przeywal co chwila, jakby powietrza chcial zaczerpnac, jakby myslami gonil w przeszlosc i wywolywal wspomnienia. Pozostal samotny, sam jak jeden palec, z nieodstepna wioolonczela, ktora mu byla jedynym zrodlem zycia i kosztownej ponoc opieki w suterenach Powisla.
- A wzrok stracilem, bedac chlopcem...- dodal - skutkiem ospy...
I lzy potoczyly sie po bruzdach twarzy, zamilkl i juz o sobie nic nigdy nie powiedzial.
Ze strun glaskanych stara reka uchodzila melodia spokojna, a czasem byla tak teskna, ze wyczuc w niej bylo latwo, jakby zal za swiatem, za sloncem, ktore pamietal z lat dziecinnych; czasami znow falszowal, jakby mu caly swiat obrzydl. A czasem...to dobrotliwe slonce, ktorego nie widzial, a odczuwal tylko - bylo powodem jego smutkow i klopotow, gdy operujac zbyt silnie, rozklejalo wiolonczele. Unikal wiec pan Antoni slonca, odwracal sie don plecami i soba oslanial instrument, gdy gral...A gral przechodniom...
Przysluchiwala mu sie dziatwa, przystanela i starsza osoba. Litosciwy grosz padal do puszki zawieszonej na piersiach grajka. A na tej otwartej aluminiowej puszce widnial koslawy napis: "Niewidomy Artysta".
Mieszkal na Powislu przy ulicy Leszczynskiej 14, gdzie nie ostala sie cegla na cegle. Kiedy i jaka smiercia zszedl z tej ziemi ten tajemniczy wiolonczelista Powisla - trudno dociec, bo nikt wokol nie pozostal, ino wicher dalekich wspomnien w ruinach...

Zdjecie widniejace obok artykulu ( przepraszam za jakosc, juz w pismie jest slabe, a z braku skanera pod reka, robione cyfrowka):

[link widoczny dla zalogowanych]

WERTTREW

Dziękuję za "wyłowienie" tego interesującego wspomnienia z Powiśla. Pozwoliłem je sobie przenieść, bo początkowo trzydzistka umieścił je w dziale przewidzianym tylko dla wspomnień Stenko. A ponieważ Stenko bywa u nas regularnie sądzę, że wychwyci je z pewnością nawet w tym dziale.
Smile

Borek

A kto pamięta "gitarzystę" z przejścia podziemnego przy Forum? Widywałem go tam na przełomie lat 80/90-tych, taki drobny, starszy facet. Był fascynujący. Po pierwsze, gitara nie miała wszystkich strun. Te które zostały, były nienastrojone. On nie umiał grać. Ale tłukł w te struny z zaangażowaniem godnym lepszej sprawy. U niego nie było rzewnych, wolnych, duszeszczypatielnych kawałków, on grał na akord (chociaż akordów nie znał). Musiał być lekko szurnięty.

Nieco wcześniej, w tym samym przejściu, grywał na harmonii niewidomy. Tamtem umiał grać, duży facet, z rozkładanym krzesełkiem, bielmem na oku i psem, wilczurem jeśli pamięć nie myli.

maciejszkocki

Borek

Jak się nad tym zastanowić - mógł się do straszenia dzieci nadawać, chociaż do Freddy Kruegera trochę mu brakowało. Ale to białe oko robiło swoje.

WERTTREW

Mateo

HQ

"Gość z Atlantydy" też był, ale miał chyba zdrowe oczy i działał głownie pod rotundą o ile mnie pamięć nie myli.

Maćko

Tapir

Gral albo bedzie gral w "Depozycie" Wink

Borek

Mateo

Pana Witka pewnie przegonili indianie w pióropuszach Wink

Maćko

maxvonmad

Jakieś dwa miesiące temu widziałem go w świetnej formie grającego na Dublińskim Temple Barze.
Długo zbierałem szczękę z bruku, bo że ja biedny student za chlebem wyjeżdża - ale Pan Witek?

Geo